Een Deense gitarist en een Gambiaanse percussionist, die elkaar via de muziek helemaal gevonden hebben en die daar een volstrekt uniek project uit puren. Dat zou een heel korte samenvatting kunnen zijn ter inleiding van deze debuutplaat, maar beide heren verdienen enige nadere toelichting, al klinken hun namen wellicht niet onbekend in de oren van kleinelettertjeslezers.

Preben Carlsen is de Deen van de twee. Dat kun je wel afleiden uit zijn naam. Hij groeide op in een klein stadje aan de Westkust van Denemarken, zoals al zijn leeftijdgenoten omringd door rock en blues. Zelf voelde hij zich eerder aangetrokken door punk en jazz en, wereldburger-in-wording, viel hij algauw voor de klank en de stijl van het Afrikaanse continent. Dat werd het begin van een twee decennia lange reis tussen “zijn” Denemarken en Afrika. Onderweg leerde hij nogal wat mensen kennen en, zoals het een heuse muzikant betaamt, ging hij ook met sommigen van hen spelen en zo kwam hij terecht op podia in gezelschap van mensen als Toumani Diabat”, Bassekou Kouyaté, Etienne Mbappé en zelfs PeeWee Ellis. Dawda Jobarteh en Moussa Diallo beschouwen hem intussen zowat als hun vaste begeleider.

Het traject van percussionist Sal Dibba verliep enigszins gelijklopend, al werd hij geboren in het Gambiaanse Bakau, een levendig kuststadje met een befaamde krokodillenvijver. Hij ontwikkelde zich al jongeman al tot een bijzonder goeie percussionist, die de Saharaanse grooves als de besten onder de knie had. Dat maakte van hem een veelgevraagde sidekick en zo kwam hij dus in bands terecht van mensen als Tityo, Tony Allen (!!!) en…Toumani Diabaté. Voelt U de klik komen? Hij kwam en de twee heren besloten, bijna twintig jaar nadat ze elkaar voor ’t eerst hoorden spelen, een duo te gaan vormen en dat werd dus deze BaBalance.

Carlsen schreef tien songs bijeen, de heren gingen er in de studio op half-improviserende wijze mee aan de slag en het resultaat is deze ronduit indrukwekkende plaat.Hoe die twee kerels elkaar aanvoelen, hoe ze de ander beter maken, hoe ze elkaar de ruimte gunnen en de vrijheid om te schitteren…het komt allemaal bovenop de manifeste vakkundigheid die ze elk op hun eigen instrument tentoon spreiden.

Op deze plaat gaat het echter om meer: dit is zo’n zeldzaam geval, waarbij het geheel oneindig veel keren groter is dan de som van de delen: het lijk alsof de melodieën die ze bedenken, er altijd al waren, alsof ze geen enkele moeite moeten doen om tot een sound te komen, die je alleen kunt bereiken als je al heel lang samenspeelt.

Nu, dat was natuurlijk deels wel het geval, maar ik denk dat beide muzikanten, toen ze vorig jaar beslisten het als duo te proberen, gewoon aanvoelden dat de tijd rijp was voor een experiment van deze soort. Wat mij betreft, is dat experiment helemaal geslaagd en als ik het goed begrepen heb, zouden we het duo binnen afzienbare tijd aan het werk kunnen zien als voorprogramma van ons geliefde Tamikrest. Ik hoop dat dat bevestigd wordt. In afwachting ga ik nu al voor de bijl voor deze superdeluxe debuutplaat!

(Dani Heyvaert)